Det finst brev frå Herman Wildenvey også, og det er nok fordi han var ein del nytta som foredragshaldar og opplesar rundt 1950 og frametter på 1950-talet på dei nordiske sommarkursa kvart år. Det var heller ikkje ukjent at han hadde eit godt auga til kvinner, og kvinnene mislikte heller ikkje å vera der han var. Særleg var det å få høyre dikt frå hans diktarpenn ei oppleving, kunne Dagny Stauri fortelja. I månadsskiftet juli-august 1949 var ho høggravid og strauk klede ute på gardsplassen medan Wildenvey sat attmed og las dikt i solsteiken. Dette gjekk svært heilt til diktaren ikkje las meir. Ho kom til å vende seg mot han og spurde kva som var gale. «Er du sjuk?» Da var det han svara medan tårene rann nedover kjakene: «Det finnes ikke noe vakrere enn en vordende mor!»

Wildenvey likte ikkje at folk kom og prata for mykje med han – han ville sjølv vera den som søkte dei han ville prate med. Det var ein gong ein lærar på eit sommarkurs som flaug i helane på diktaren, han gneg og grov. Ein dag gjekk han bort til diktaren og sa: «Ja, du Wildenvey, eg har lese alt du har skrive!» Da svara Wildenvey i det han kikka over brillekanten: «Virkelig?»