Aleksander Józef Waligórski urodził się w 1794 roku w podkrakowskiej miejscowości, Droginia. Od 1814 roku brał udział w walkach, jakie prowadziły wojska Księstwa Warszawskiego pod Lipskiem jako dobosz. Po powrocie do kraju wstąpił do Korpusu Kadetów w Kaliszu. Naukę kontynuował w Szkole Aplikacyjnej Artylerii i Inżynierów w Warszawie, gdzie później wykładał jako profesor.

Podczas powstania listopadowego brał udział w wielu bitwach, został awansowany na kapitana i odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Po upadku powstania zmuszony był wyemigrować z kraju. Jego wiedza i umiejętności pozwoliły mu znaleźć pracę we Francji i w Anglii.

W 1838 roku Waligórski przybył do Norwegii na zaproszenie kapitana artylerii, Pedera Chr. Holsta i osiedlił się tam, oddając duże usługi w tworzeniu norweskiej sieci dróg. Projektował regulacje rzek, zbiorniki wodne, trasy kolejowe. Wraz z Haraldem Nicolaiem Storm Wergelandem w 1847 roku opracował pierwszą mapę drogową Norwegii. Znany jest także jako budowniczy kanału żeglugowego w miejscowości Moss. Został rzeczywistym dyrektorem Zarządu Portów i Dróg Wodnych, a 1849 roku stał się członkiem Królewskiego Norweskiego Towarzystwa Naukowego w Trondheim.

Waligórski opuścił Norwegię w 1855 roku i udał się na Krym, gdzie został majorem w sztabie Dywizji Kozaków Sułtańskich dowodzonej przez generała Władysława Zamoyskiego. W 1862 roku został dyrektorem Polskiej Szkoły Wojskowej w Cuneo pod Genuą, a po wybuchu powstania styczniowego znalazł się ponownie w Polsce, w obozie powstańców Mariana Langiewicza, gdzie został mianowany generałem brygady.
Po klęsce powstania wyjechał do Francji, gdzie wlaczył w wojnie francusko-pruskiej.

W trakcie swoich podróży i wojen, w których brał udział, stracił cały swój majątek. Pod koniec życia osiadł w Paryżu, gdzie zmarł cierpiąc nędzę w 1873 roku.