Wiek XIX
W obawie przed represjami ze strony zaborców tereny Polski opuścić musiało wiele osób biorących czynny udział w powstaniach narodowościowych XIX. wieku, często wraz z całymi rodzinami. Polacy emigrowali głównie do Francji, a także do Ameryki Północnej i Południowej. Kilku z nich los skierował na północ Europy, do Norwegii, gdzie osiedlili się i założyli rodziny, a ich doświadczenie zawodowe było wkładem, jaki wnieśli w gospodarkę i kulturę Norwegii.
W drugiej połowie XIX wieku do Norwegii przyjechało także wielu polskich i litewskich Żydów. Powodowała nimi głównie chęć znalezienia dobrej pracy, umożliwiającej im i ich rodzinom dostatnie życie. Najczęściej wyjeżdżali mężczyźni, którzy później sprowadzali swoje rodziny lub żenili się w nowym kraju.
Dla Żydów polskich i litewskich pierwszym przystankiem w drodze ku lepszemu życiu była Szwecja. Dopiero stamtąd ruszali w dalszą podróż na północ, do Norwegii.
Żydowski emigranci z Polski, Litwy i Ukrainy stworzyli silne gminy wyznaniowe w Trondheim i Oslo. Wielu z nich z czasem stało się poważanymi i wpływowymi członkami lokalnej społeczności. Także pod względem materialnym ich sytuacja wyglądała z każdym rokiem lepiej – otwierali sklepy, zakłady, fabryki, pracownie, a ich ciężka praca przynosiła wymierne rezultaty.