Państwo polskie w czasie swojego istnienia przechodziło różne koleje losu. W latach 1772, 1793 i 1795 jego terytorium zostało podzielone pomiędzy trzy sąsiednie państwa: Rosję, Prusy i Austrię, a Polska jako państwo przestała istnieć. Niepodległość odzyskała dopiero w 1918 roku.

Pomimo utraty państwowości, Polacy przez cały okres trwania zaborów pielęgnowali swoją tożsamość narodową i wbrew prześladowaniom, jakie stosowały wobec nich państwa zaborcze, walczyli o wolność.

Liczne kraje europejskie wspierały polskie próby odzyskania niepodległości. Jednym z nich była Norwegia. W prasie norweskiej ukazywały się artykuły informujące o walce toczonej przez Polaków, a także pieśni i poematy sławiące ich męstwo i dążenie do wolności. Jedną z osobistości wspierających sprawę polską, był Henrik Wergeland wybitny pisarz i poeta tamtych czasów. W prasie ukazywały się artykuły jego autorstwa przyrównujące polskich powstańców listopadowych do Spartan walczących pod Termopilami. Wergeland tłumaczył także na język norweski polskie pieśni i inne utwory literackie, jak choćby Farysa Adama Mickiewicza.

Najbardziej znanymi przedstawicielami grupy uchodźców, którzy po upadku powstań listopadowego i styczniowego musieli opuścić ziemie polskie i osiedlili się w Norwegii, są Adam Dzwonkowski, Józef Aleksander Waligórski i Ludwik Szaciński de Rawicz.