Od momentu akcesji Polski do Unii Europejskiej 1 maja 2004 roku, Polacy zaczęli masowo wyjeżdżać z kraju w poszukiwaniu pracy. Kilka państw Europy Zachodniej od razu otworzyło swoje rynki pracy dla nowej, licznej i dobrze wykwalifikowanej siły roboczej. Między nimi było także nienależące do Unii Królestwo Norwegii.
Początkowo emigrujący Polacy najchętniej wybierali Wielką Brytanię i Irlandię, głównie z powodu znajomości języka angielskiego. Jednak po nasyceniu rynku pracy na Wyspach, polscy emigranci zarobkowi skierowali swoją uwagę w stronę Norwegii. Często o wyborze tego kraju, jako miejsca docelowego swojej emigracji decydowała bardzo dobra opieka socjalna oferowana przez norweski system ubezpieczeń społecznych. Nasilenie emigracji do Norwegii zaobserwować można w latach 2006 – 2008. Obecnie Polacy są najliczniejszą grupą mniejszościową w kraju. Najliczniejszą i bardzo specyficzną, ponieważ z uwagi na nieznajomość lub bardzo słabą znajomość innego języka niż polski, rzadko podejmują próby integrowania się z norweskim społeczeństwem. Pomimo tego spora część z nich deklaruje chęć osiedlenia się wraz z rodzinami w Norwegii na stałe.

Według badań norweskiego Centralnego Biura Statystycznego do stycznia 2010 roku, osiedliło się w Norwegii ponad 50 000 Polaków. Porównując te informacje z danymi opublikowanymi w styczniu 2008 roku mówiącymi, że na terenie Norwegii osiedliło się 30 000 Polaków, zaobserwować można gwałtowny wzrost zarejestrowanych imigrantów pochodzenia polskiego.

Również w województwie Oppland Polacy są najliczniejszą grupą narodowościową wśród imigrantów. W 2008 roku znajdowali się dopiero na szóstym miejscu pod względem liczebności, wyprzedzani między innymi przez Duńczyków, Szwedów czy Somalijczyków. Dziś ta sytuacja wygląda inaczej.