W 1981 roku został ogłoszony w Polsce stan wojenny. Norwegia, podobnie jak wiele innych krajów, zaoferowała azyl polskim emigrantom politycznym, którzy w wyniku swojej opozycyjnej działalności musieli opuścić kraj bez prawa powrotu. Bardzo często polscy opozycjoniści kontynuowali swoją działalność polityczną również na terenie Norwegii. Z pomocą śpieszyła im organizacja Solidaritet Norge-Polen, której głównym założeniem programowym było wspieranie Polskich Zawiązków Zawodowych Solidarność.

Po zmianach w roku 1989 część przymusowych emigrantów politycznych wróciła do ojczyzny. Druga część pozostała w Norwegii, gdyż żyjąc w tym kraju tak długo ułożyli sobie tu życie, zapuścili nowe korzenie, a ich dzieci stały się nowym pokoleniem Norwegów. Często z tęsknotą wspominają Polskę, jednak nie widzą w niej miejsca dla siebie. Zbyt wiele się zmieniło od czasu, gdy ją opuścili.

W latach 70. i 80. zdarzały się również pojedyncze przypadki emigracji z przyczyn osobistych. W głównej mierze stało za tym uczucie łączące dwoje ludzi i wiążąca się z tym konieczność wyjazdu. Wielokrotnie osoby, które zamieszkały w Norwegii przed wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce, organizowały pomoc humanitarną dla polskich szpitali, a także wspierały działalność opozycyjną w ojczyźnie.